Sección de libros e literatura

Breve sinopse

Cen rapaces entran, voluntariamente, a participar nun programa tipo "reality" no que teñen que camiñar sen deterse e sen recibir axuda externa máis alá de auga que reciben da organización e de comida que tamén reciben tódolos días ás 9:00 AM. Os participantes teñen que camiñar sen baixar de certa velocidade ou reciben un aviso. Despois do terceiro aviso, son eliminados cun disparo. A carreira termina cando só queda un participante, quen pode pedir o que queira como premio.

Opinión

O libro chamou a miña atención cando descubrín que ían facer unha película que sairá este ano 2025. A historia non ten grandes xiros argumentais, senón que é unha viaxe a través das mentes dos participantes. Dende a lucidez absoluta ata a desviación total e alucinacións. Ao comezo reina o convencemento persoal de cada participante de que vai gañar e, polo tanto, ninguén ten medo a morte. Porén, cando a marcha vai avanzando se decatan de que quizais non o consigan. Chama a atención a aceptación da morte como fin inevitable e o que levou a cada un dos participantes a anotarse nesta marcha voluntaria. Unha análise da sociedade como consumidora de vidas e os seus espectadores cómplices da crueldade.

Valoración final

O libro é de lectura fácil, non se fai pesado nin repetitivo. Pese a que toda a historia transcorre nunha estrada e non hai cambios de escenario, o peso forte está nas conversas entre os participantes, o trasfondo de cada un deles e a decisións polas cales decidiron meterse na gran marcha de forma voluntaria. É un bo primeiro libro para meterse no xeito de escribir de Stephen King.

Víctor Lukdary é o alcume dun escritor de ciencia ficción que auto publica os seus libros en Amazon. Non sei quen é na realidade, pois non ten páxina personal, blogue nin redes sociais coñecidas. Tan só atopeino no Facebook porén non o actualiza dende hai anos. ¿E por que falo de él? Como podemos ver no seu perfil de Amazon agora mesmo teng 5 libros escritos: catro deles forman parte da saga «Memorias del Resurgir» e un quinto libro chamado «Último tren a casa» que, aínda que non forma parte da saga, está no mesmo universo.

O tema é que, aínda que non son un lector experto, cando empecei a ler esta saga de «Memorias del Resurgir» quedei abraiado. É unha space opera con personaxes con personalidade propia, que evolucionan ao longo da saga. Uns son máis fortes, outros máis débiles, pero todos teñen unha personalidade diferenciada. O que máis me sorprendeu desta saga é que obligoume a usar a miña imaxinación dun xeito que nunca antes ningún libro fíxome usar. Foi como imaxinarse cousas e dentro destas cousas volver a imaxinarse máis todavía.

¿E sobre qué vai a saga? Sen facer espoilers, podo decir que se nos presenta coma a fin da humanidade e da Terra. Os culpables parecen ser uns seres dunha raza alieníxena e temos a un protagonista vengativo que ten que acabar con eles. ¿Qué lle pasará? ¿Logrará o seu obxectivo?

Podo decir sin equivocarme que Víctor Lukdary é agora mesmo uns dos mellores escritores de ciencia ficción en castelán, polo que se che gusta a ciencia ficcion, invítoche a ler «Último tren a casa» e coñecer o seu universe. Se che convence, entón vai por «Renacimiento: Memorias del Resurgir I» e benvido a un universo onde poucas cousas son como parecen.

Empecei a ler este libro, que é a cuarta (e de momento, última) entrega da serie "Isla de Lornea". Os catro libros están, a verdade, bastante ben no sentido de que son doados e rápidos de ler. Quero decir, que non se fan densos. Ademáis, está narrado dende o punto de vista dun rapaz e é moi curioso ver como pensa e como actúa dende a súa perspectiva. Non é a típica actuación dun neno de 16 anos se non de alguén tímido, introvertido e que é fácil sentirse identificado algunhas veces. Sobre todo, as persoas que algunha vez sentímonos fora do noso ambiente cando estamos con máis persoas.

O curioso é que ao chegar máis ou menos ao 70% do libro empeza o capítulo dous e nótase un cambio. Non na historia, se non na edición. Xa nas primeiras páxinas deste capítulo vense erros de edición, correccións que quedaron a medias, palabras soltas, frases que non teñen sentido porque están inacabadas... Nótase que o escritor escribiu unha frase, non lle gustou e cambiouna pero non borrou todas as palabras e quedou media frase antiga e media nova. E esto ocurre cunha frecuencia bastante alta nesta segunda parte, mentres que na primeira parte non hai ningún erro.

Esto chamoume moito a atención porque últimamente teño unha cruzada persoal contra os libros autoeditados precisamente porque estou farto de atoparme con este tipo de erros, así que nas últimas compras xa me fixo que esté públicado por unha editorial e así garantizarme que ten ao menos unha revisión do texto. Entón, a raiz disto fíxeime na editorial de este libro, é "Old Maps Books" e busquei información sobre ela. Con ese nome tan xenérico os resultados do google non son moi concretos, a maioría son páxinas de mapas antigos o cal ten todo o sentido. Porén, as únicas páxinas relacionadas con libros son esta e estoutra e resulta que todos os libros que ten esa editorial ¡son do mesmo autor! Xa deduzco que non é unha editorial persé, se non que o escritor autopublícase a través desta editorial, que en verdade non sei se existe de verdade ou so é un nome que lle pon no libro para que pensemos que está publicado por unha editorial.

En fin, que estos erros non desmerezan a boa serie que é "Isla de Lornea" porque paga a pena, e so por estos erros de edición non son suficientes como para non mercalos..

Si, xa sei... todos cometemos erros ao escribir. Eu mesmo, nesta entrada, seguro que teño un montón, pero esto non o lee ninguén...

Tres ratones ciegos é unha das obras máis coñecidas de Agatha Christie e a verdade é que o entendo perfectamente. É unha obra con poucos personaxes e que foi representada teatralmente en múltiples ocasións, porque a obra invita a facelo. Sabes que un dos personaxes é o asasino pero tes dúbidas sobre quen, e esas dúbidas van saltando dun a outro ao longo de tódala historia.

Pareceoume moi divertida e de lectura obrigada para quen esté empezando a leer misterio ou a Agatha Christie.

Acabo de leer «Se anuncia un asesinato» e, a verdade, o comezo está moi ben pois o anuncio de que se vai cometer un asasinato é algo que me chama a tención e me xurden dúbidas sobre cómo se fai o anuncio, quen o pon e, sobre todo, cómo é posible que se cometa un asatinato que foi anunciado con antelación. Porén, pronto empezan os meus problemas. O número de personaxes que aparecen é demasiado elevado para a miña cabeza e enseguida pérdome con quén é cada uno. Ás veces está a falar un personaxe que penso que é outro e fágome un lío. Esto quizáis é máis problema meu, pola miña incapacidade de lembrar e separar personaxes, que do libro. Por outra banda, non só están os personaxes que salen na historia se non que tírase moito dos antepasados destos, o que lioume aínda máis.

A historia transcurre paseniña ata que se precipita o final. Coma sempre, tódalas pistas estaban ahí, diante nosa todo o tempo. De feito teño a costume de volver aos inicios do libro para comprobar se o que se di na resolución do caso é certo e... si, os personaxes dixeron moitas cousas durante toda a historia que, se o lector está atento, daríalle pistas sobre que algo está pasando, alguén está a mentir ou alguén non é quen di ser. Penso que se non me fixera tanto lío cos nomes podería ser máis doado para mi averiguar quen foi o asasino.

O número de localizacións é pequeno, o cal axudoume bastante a non perderme, aínda que custoume un pouco ser quen de facerme un mapa mental da casa principal da historia.

En definitiva, non foi un libro que disfrutara demasiado e non creo que o volva a reler.

Podes deixar os teus comentarios a esta entrada aquí: https://mastodon.gal/@Hugo/112546754568224981

Esta semana veño de rematar de ler o libro «O asasinato de Roger Ackroyd» de Agatha Christie (editorial Galaxia) e, como non podería ser doutro xeito, encantoume. O que máis me gusta desta escritora é que sempre da ao lector todos os datos necesarios para que o lector poda facer as súas propias investigacións e intentar resolver o caso polos seus medios. É verdade que esto require ir tomando notas e reler moita historia, pero os datos están ahí. Esto é algo que non me pasa cando lexo a Sherlock Holmes, por exemplo, quen resolve os casos tendo datos que non foron ditos ao lector.

Falando xa propiamente do libro, a verdade é que dende o primeiro momento sospeitei correctamente de quen era o asesino. Non foi difícil porque, case sempre soe ser de quen menos se sospeita, así que directamente sospeitei del.

Por outra banda, o libro se le rápido e é divertido, grazas ao estilo propio da escritora e da simpatía, por decilo dalgún xeito, de Poirot, que é o detective dedicado a este caso.

Os persoaxes teñen cadansúa personalidade propia e é facil distinguilos. Quero decir, pola forma de falar e as palabras que emprega ás veces non é necesario que che digan quen está a falar, pódeser saber. Esto non é fácil de conseguir, se non que lle pregunten a calqueira que esté empezando a escribir un libro con varios personaxes.

Os escenarios son poucos, como soe ser habitual neste tipo de libros. Apenas un par de casas e zonas entre elas. É verdade que ás veces fíxenme un pouco de lío porque os personaxes falan de lugares da casa e da finca que ás veces é un poco complicado de facerse un mapa mental de onde queda cada sitio e como se chega a eles. Porén, creo que nalgunhas versións físicas ven un mapa da mansión principal, pero non foi no meu caso.

Bo libro, rápida lectura, bos personaxes. Coma sempre, un libro obligado se che gusta o misterio e os detectives.

Podes deixar os teus comentarios a esta entrada aquí: https://mastodon.gal/@Hugo/112467171763202866